Da’s grof geschut, dacht ik, toen ik dinsdagavond bij de première van Jurassic World: Fallen Kingdom een slap wrap kreeg omgeslagen, zo’n recht armbandje dat om je pols krult als je ’m een mep geeft. Zo’n iconisch prulletje breekt onmiddellijk een schatkist aan jarennegentigspeelgoed en jarennegentiggevoelens open: die neonspiraal die van de trap liep! Slijm aan het plafond! Al dan niet giftige plastic speentjes aan een ketting! Probeerde het marketingteam hun naald hier direct in mijn nostalgie-zenuw te prikken? Natuurlijk, en ik stak mijn arm gewillig uit. Een slap wrap, wat léuk!
\
Ik zat direct in de Jurassic-mode. In de zaal speelde voorafgaand aan de film een teaser- animatie met gonzende voetstappen van naderende dino’s. Zachtjes zwol John Williams’ klassieke filmriedeltje aan. Wat er aan de hand is in Fallen Kingdom? Ach. De dino’s zitten vast op een eiland en zullen spoedig uitsterven omdat er een vulkaanuitbarsting op komst is - ware het niet dat Claire (Bryce Dallas Howard) en haar ex Owen (Chris Pratt), ondanks vier eerdere films die ze hiervoor waarschuwden, op pad gaan om ze te redden. Dat scenario lijkt trouwens wat op deze uiterst succesvolle, door kinderen verzonnen no-budget-Dinofilm.
\
Hoe dan ook, voor het verhaal is nauwelijks tijd, als er zoveel dino’s zijn aan wiens klauwen en tanden je moet ontkomen.
Na afloop moest ik denken aan het boek dat ik op dit moment lees, Isn’t this Fun van Michael Foley. Foley heeft het, net als critici van blockbusterisation, over habituation, gewenning: het slijtage-effect van plezier. Voor film betekent het dat je steeds vollere films moet maken, met steeds meer adrenalineshotjes, om het publiek te plezieren. Volgens die theorie zijn filmkijkers een soort junks, die uiteindelijk nooit meer echt plezier beleven aan hun drug.
Als Jurassic Park een tango was, dan is Fallen Kingdom toch meer een zaal vol fistpumpende bro's
Was dat zo? Ik had toch écht plezier beleefd aan Fallen Kingdom? Oké, als de eerste Jurassic Park een tango was, met plotse stiltes waarin spanning kon opbouwen die op spectaculaire wijze zou ontladen, dan is Fallen Kingdom toch meer een zaal vol fistpumpende bro’s. Maar hé, als die bro’s Chris Pratt zijn, zeur ik niet.
Toch stemde de slap wrap verdrietig. Dat oorspronkelijke, sprookjesachtige gevoel, toen de poorten van Jurassic Park voor het eerst opengingen, komt niet meer terug. Maar of dat door gewenning komt – ik denk eerder doordat je niet telkens met hetzelfde effect op een idee uit de nineties kunt voortborduren. Verwondering ontstaat door iets nieuws.
