Dear Comrades!
- Regie
- Andrei Konchalovsky
- Met
- Yuliya Vysotskaya, Vladislav Komarov, Andrey Gusev
- Duur
- 116 min.
- Jaar
- 2020
- Taal
- Russisch
‘In deze frisse, puntgave zwart-witfilm kan je zowel de horror zien als goede hoop hebben.’
Een film over de Sovjet-Unie in 1962, toen een arbeidersstaking bloedig werd neergeslagen. Een geschiedenis die jarenlang in de doofpot werd gestopt. Dear Comrades! werd op het Filmfestival van Venetië bekroond met de speciale juryprijs en is verkozen als de Oscar-inzending voor Rusland.
Lyuda is een lokale partijbestuurder in Novotsjerkassk, een stad in het zuiden van de Sovjet-Unie. Ze is een trouw communist die tijdens de Tweede Wereldoorlog vocht voor de ideologie van Stalin. Wanneer een arbeidersstaking in de plaatselijke fabriek dreigt, pleit Lyuda voor een hard optreden om het verzet de kop in te drukken. Maar de demonstratie is onvermijdelijk en ook haar opstandige dochter kiest de kant van de arbeiders.
De bijeenkomst wordt door de autoriteiten hard neergeslagen. Lyuda is getuige van het bloedbad en de paniek en komt tot het gruwelijke besef dat haar dochter mogelijk is omgekomen. Haar wereldbeeld kantelt.
‘Voedselprijzen stijgen en lonen dalen: welkom in de Sovjet-Unie van 1962. Welkom in Novotsjerkassk om precies te zijn. Hier legden in de zomer van ’62 duizenden arbeiders het werk neer, uit onvrede met alles. Dear Comrades! toont het schokkende bloedbad dat volgde door de ogen van bureaucraat en oorlogsveteraan Lyuda. Met een salami in haar ene en een fles Hongaarse likeur in haar andere hand (toegestopt gekregen in een achterkamertje), gelooft zij nog heilig in het succes van de Unie; pas wanneer de KGB en het Rode Leger het vuur openen op de demonstranten en daarna haar dochter wordt vermist, vallen de schellen van haar ogen. Op papier is Lyuda vooral een van de boosdoeners uit dit waargebeurde verhaal, maar zo hard brengt de legendarische Russische schrijver-regisseur Andrei Konchalovsky (1937) het niet. In zijn frisse, puntgave film kan je zowel van Stalin houden als vrezen voor het leven van je dochter, zowel de horror zien als goede hoop hebben. Het is allemaal niet zo zwart-wit.’
