Animale

‘In de duinen van de Franse Camargue doen de ambities van stierenloper Nejma veel stof opwaaien. De mannen in fedora’s die de traditionele business runnen, zien haar als een extra beest om te temmen. Haar moeder maakt zich zorgen: wat als ze gewond raakt? Kan ze dan nog wel kinderen krijgen? Nejma heeft er lak aan. Ze springt de arena in met de jongens die ze al haar hele leven kent, lacht om hun locker room talk en drinkt na afloop gezellig een biertje met ze. Nejma is one of the boys. Dus als de boys Nejma na een avondje drank en pillen achterlaten in het omheinde gebied waar de stieren leven, met onverklaarbare wonden en gaten in haar geheugen, geeft Nejma geen kik. Ze moet door met haar leven, maar het stof wil maar niet neerdalen. Een stier ontsnapt, de warme nachten blijven slapeloos en de ene na de andere cowboy raakt vermist en wordt langs de weg teruggevonden, twee diepe steekwonden rijker. Regisseur Emma Benestan groeide zelf op in de buurt van de Camargue, waar stieren dag in dag uit getemd en veroverd worden in de ring. In haar zweterige bodyhorrorsprookje Animale pakt ze het patriarchaat met beide handen bij de hoorns. Want dit woeste symbool van testosteron heeft meer gemeen met Nejma, dan met de mannen om haar heen.’