Lebanon

Claustrofobisch verslag van de Israëlische inval in Libanon in 1982, gefilmd vanuit een tank. De camera blijft bij de bemanning en maakt zo de chaos van de oorlog voelbaar voor de kijker.

'Ik wilde het hebben over emotionele wonden, het verhaal vertellen van een verwoeste ziel', aldus regisseur Samuel Maoz over zijn speelfilmdebuut Lebanon, dat hem bij het afgelopen filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw opleverde.

Juni, 1982: de eerste Israëlisch-Libanese oorlog breekt uit. Vier jonge dienstplichtige Israëlische soldaten vormen de bemanning van een tank, die op weg is naar een eerder door de luchtmacht gebombardeerd Libanees dorp. Het zou een gemakkelijke tocht moeten worden, maar dat pakt heel anders uit.

Het kostte Maoz, destijds zelf als soldaat bij deze oorlog betrokken, 25 jaar voordat hij zijn traumatische ervaringen op papier kon zetten en verfilmen. Het resultaat is een overrompelende oorlogsfilm die vooral de psychologische aspecten van oorlog verkent: de angst, de claustrofobie, de waanzin en de overlevingsdrang. Op zeer indringende wijze confronteert Maoz de kijker met zijn herinneringen. Dit doet hij door vrijwel de gehele film te laten spelen in de groezelige metalen buik van de tank, we zien enkel wat de tankbemanning door het vizier ziet. Lebanon toont geen gebeurtenissen die begrepen moeten worden, de film wil je de verschrikkingen van de oorlog vooral laten voelen.